Hoe gaan we om met vreemdelingen die in ons land wonen?
Meer dan de helft van de Nederlandse gemeenten vangt geen asielzoekers op. Dat is gezien de wrange situatie in Ter Apel niet uit te leggen, vindt Fredric Geijtenbeek. Zijn opiniestuk werd gepubliceerd in het Nederlands Dagblad.
In deze tijd reizen dagelijks meer dan honderd vluchtelingen die in Nederland aankomen naar Ter Apel om zich te laten inschrijven. Daar krijgen zij onderdak in de centrale opvanglocatie van het COA, maar in dat verblijf is niet voor iedereen ruimte. Sinds half november is daar dagelijks voor 2500 mensen onderdak nodig, terwijl er voor maximaal 2000 plaats is. Mensen slapen, soms met bijna niets om het lijf, op stoelen en in een tent. Volgens Groningse bestuurders slapen voor de kerst nog mensen in de nacht in het veld, als er niet snel meer opvangplekken beschikbaar komen.
Er is dit jaar geen toename van het aantal mensen dat asiel zoekt in ons land. Dat er in Ter Apel geen plaats meer is, komt doordat voor mensen die in Nederland mogen blijven geen reguliere woning gevonden wordt. Zij verblijven daarom nodeloos lang in asielzoekerscentra. Van de 16.000 mensen voor wie gemeenten een woning moeten zoeken, wachten 10.000 al langer dan de wettelijke termijn van 14 weken. Deze mensen vormen 30% van de mensen die in asielzoekerscentra leven. Als er geen ruimte in asielzoekerscentra vrijkomt, loopt het in Ter Apel over.
Het is gemeenten in Nederland niet altijd aan te rekenen dat op een zeer overspannen woningmarkt, niet op tijd geschikte woningen kunnen worden gevonden. Ze moeten dit van de wet, maar kunnen het niet altijd. Wat een groot deel van de gemeenten wél aan te rekenen is, is hun weigering ook een deel van de vluchtelingen onderdak te bieden waarvan nog niet duidelijk is of ze ook in Nederland mogen blijven. Gemeenten in Noord-Nederland vangen per inwoner tweemaal zoveel asielzoekers op als de rest van Nederland. Meer dan de helft van de Nederlandse gemeenten vangen helemaal geen asielzoekers op! Daaronder zit ook een flink aantal gemeenten waar veel lezers van deze krant wonen. In deze gemeenten willen burgemeesters, wethouders en raadsleden liever geen opvang bieden. Ze kunnen wel onderdak bieden in hotels en evenementenhallen, maar er is geen wil om verantwoordelijkheid te nemen en geen wet die hen daartoe verplicht.
Onmachtig zien we in Groningen de mensonterende, onhygiënische en gevaarlijke situaties als gevolg van deze politieke onwil. Als deze vluchtelingen eerlijker over Nederland worden verdeeld, is er geen centje pijn en hoeven mensen niet op stoelen, in tenten of buiten te slapen. Maar voor de noodkreten van onze inwoners en bestuurders lijkt Nederland doof.
Tweeduizend jaar geleden maakte een jong stel ook een lange reis om zich te laten inschrijven. De vrouw was zwanger en beviel van een zoon. Ook voor hen was er geen ruimte in een gastenverblijf en daarom wikkelde ze hem in doeken en legde ze hem in een voederbak. Dit jongetje zou later zeggen: “Toen ik een vreemdeling was, namen jullie mij in huis.” Zou er voor deze woorden wel oor zijn in ons land?
En hoe is dat in de gemeente van de lezer? Vraag het uw burgemeester, wethouder en raadsleden. Hoe gaan we om met de vreemdelingen die in ons land wonen? Slapen zij deze kerst buiten, of is voor hen misschien plaats in uw stad of dorp?
